“Mijn mama. Mijn lieve, dappere, moedige mama. We konden alles bespreken, maar haar naderend afscheid was iets waar we niet over konden praten. Toch troost ik mij met het feit dat we donderdagavond een voorzichtige poging hebben gedaan, en eigenlijk aan een paar woorden voldoende hadden. Je vroeg of ik je waardigheid wilde behouden, nou mams, ik heb een heel flesje Chanel nr 5 over je heen gegoten, en je lippenstift matcht met je nagels. Mijn mama. Mijn lieve,
4 Jaar. Zo lang al mis ik de voor mijn gevoel belangrijkste persoon in mijn leven. De persoon die onvoorwaardelijk en te allen tijde liefde gaf, me graag zag en er voor me was. Die me zo veel meer gaf dan waar ik om vroeg of wat ik nodig had. Ik kon bij haar al mijn verhalen kwijt, mijn angsten en frustraties, mijn zorgen en mijn onzekerheden. Ik was nooit alleen in het oplossen van mijn problemen want zij was
Geschreven door Corina: Het is bijna 3,5 jaar geleden sinds de laatste keer dat je hier was. 3,5 jaar waarin ik nog dagelijks aan je denk. Je bent altijd bij me en in mijn gedachten. Vaak op een manier die fijn voelt en zonder dat er tranen bij komen kijken. De laatste week is het echter anders. Een kleine 2 weken geleden overleed opa, jouw vader. Hij was op, bijna 86 jaar, en klaar met het leven. Hij was in
3 december 2014. Vandaag missen we haar 3 jaar. Voor even doe ik alsof het allemaal anders is. En droom ik over hoe ik mijn 3 december ook door zou kunnen brengen. Samen, met haar. Bellend, zoals we zo vaak deden en wat toen zo simpel leek. Waar ik nu zo naar verlang maar wat nooit meer zal zijn. ‘Olaaaaaaaaaaaaaaaaa Hi mams! Hoe istie? Lekker de hort weer op van de week? Hoe was de film met Anneke
Het verstrijken van de tijd na het overlijden van mijn moeder heeft zijn betekenis verloren. Het is geen indicatie over de grootte van het verlies, de diepte van de pijn of de rauwheid van het gemis. Want dat blijft. In alles en altijd. Waar beeldmateriaal eerst nog een glimlach door de tranen kon brengen, is het nu frustrerend dat er nooit meer nieuw materiaal zal zijn. Alle levens hebben zich weer een weg gevonden en fysiek is alle ruimte opgevuld
Het is vandaag 2 jaar geleden. 2 Jaar geleden dat wij afscheid hebben moeten nemen van onze moeder, vrouw, dochter, oma, vriendin, collega en buurvrouw. Ik denk dat ik niet alleen voor mijzelf spreek als ik zeg dat ik haar nog elke dag verschrikkelijk mis. Soms lijkt het alsof de tijd 2 jaar heeft stil gestaan als ik kijk naar foto’s en videos van haar. Alsof ze zo naast me had kunnen staan, meekijkend over mijn schouder. ‘s Ochtends met
Ook via deze weg willen we onze trots en dankbaarheid uitspreken over de bewonderenswaardige prestatie van Gijs Merkx, ter nagedachtenis aan onze moeder. In mei 2012 werden wij benaderd door Lisanne Merkx, collega van onze moeder, met de vraag of wij het zagen zitten als de 6e klim van de Alpe d’HuZes door Gijs opgedragen werd aan Rina, inclusief een foto van haar aan zijn stuur. Vanzelfsprekend waren wij diep onder de indruk en zelfs een beetje sprakeloos door dit
Zoals de meesten van jullie weten, heb ik sinds september 2011 een tatoeage op mijn linkerpols staan van het ‘pink ribbon’ symbool en het ‘ankh’ teken. Het ‘pink ribbon’ symbool spreekt voor zich: ik heb het niet gekozen om haar ziekte te benadrukken, maar juist haar strijd. Pink ribbon staat voor betrokkenheid bij borstkanker en voor mij persoonlijk staat het symbool voor mijn moeder’s kracht. Het ‘ankh’ teken is voor de meesten niet zo bekend: De ankh, het ankh-teken, het levenskruis of het ankh-kruis is een